تولید قهوه

تولید قهوه، کشت گیاهان قهوه، معمولاً در یک روند تجاری بزرگ انجام می‌شود. دو گونه اصلی گیاهان قهوه (Coffee arabica و Coffee. canephore) درختچه‌ها یا درختان کوچک همیشه سبز گرمسیری با منشاء آفریقایی هستند. آن‌ها برای دانه‌ها یا لوبیاهایی که بو داده می شوند ، آسیاب شده و برای دم کردن قهوه فروخته می‌شوند، کشت می‌شوند. این مقاله به کشت گیاهان قهوه و برداشت و پردازش دانه‌ها می‌پردازد..

گونه عربیکای قهوه (C. arabica) عمدتاً در آمریکای لاتین کشت می‌شود، در حالی که کشت نوع روبوستا (C. canephore) در آفریقا رایج است. عربیکا به عنوان یک دم‌کرده ملایم‌تر، خوشمزه‌تر و معطرتر از روبوستا است، اگرچه دومی (روبوستا)گیاهی مقاوم‌تر است و بنابراین تولید آن ارزان‌تر است. محتوی کافئین روبوستا دو برابر عربیکا است و معمولاً لوبیا انتخابی برای برندهای قهوه تجاری ارزان‌تر است. هر دو گونه قهوه همچنین در هند، اندونزی و دیگر کشورهای آسیایی کشت می‌شوند. انواع، اشکال و نوع‌های زیادی از هر یک وجود دارد. تأثیرات محیط و نوع کشت  این تنوع را بیشتر افزایش می‌دهد.

کشت

مهم‌ترین عوامل اقلیمی برای رشد قهوه، دما و بارش هستند. هیچ‌یک از انواع درختچه های قهوه نمی‌تواند دمای نزدیک به 32 درجه فارنهایت (0 درجه سانتی‌گراد) را تحمل کند. دماهای بین 73 تا 82 درجه فارنهایت (23 تا 28 درجه سانتی‌گراد) مطلوب‌ترین شرایط دما برای رشد قهوه هستند.

 برای عربیکا بارش 60 تا 80 اینچ (1,500 تا 2,000 میلی‌متر) در سال نیاز است و همچنین یک دوره خشک به مدت دو تا سه ماه. در نتیجه ،آبیاری در مناطقی که بارش سالیانه کمتر از 1 متر (40 اینچ) باشد، لازم است. گونه عربیکا نسبت به روبوستا ،ظریف‌تر و به آفات حساس‌تر است و به یک آب و هوای خنک زیرخط استوایی نیاز دارد؛ این گیاه باید در ارتفاعات بالای 600–2,000 متر (2,000–6,500 پا) کشت شود و به رطوبت زیادی نیاز دارد و نیازها به سایه خاصی دارد. نوع روبوستا، همانطور که از نامش پیداست، مقاوم‌تر است و می‌تواند در ارتفاعات پایین‌تر از سطح دریا تا 600 متر ،رشد کند.

مزرعه قهوه در کلمبیا

مزرعه‌ها در اراضی جنگلی تمیز شده یا جنگل‌های اصلاح شده تأسیس می‌شوند. گیاهان قهوه جوان در ردیف‌هایی فاصله‌گذاری می‌شوند به گونه‌ای که شمارگان کاشت ، بین 1,200 تا 1,800 گیاه در هر هکتار متفاوت باشد. نهال‌ها یا قلمه‌هایی که در نهال‌خانه‌ها پرورش می‌یابند، در آغاز فصل بارانی با احتیاط کاشته می‌شوند؛ تا زمانی که ثمر بدهند سه تا چهار سال بعد، مراقبت از آن‌ها عمدتاً محدود به هرس برای ایجاد یک چارچوب قوی و متعادل و تحریک میوه‌دهی است.